Ίμβρος, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα
Μέσα στα αρώματα των αγριολούλουδων της Ίμβρου και την γλυκιά ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα του αιγαιοπελαγίτικου νησιού πλήθος πιστών, Ιμβρίων και προσκυνητών, συμμετείχαν στην Ιερά Ακολουθία του Επιταφίου θρήνου, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης χοροστάτησε στον Ιερό Ναό του χωριού του, στους Αγίους Θεοδώρους όπου για άλλη μια εξέφρασε την χαρά του που βρέθηκε αυτές τις άγιες ημέρες ανάμεσα στους συμπατριώτες του.
«Ήρθα και αυτή τη φορά – όμως πρώτη φορά ως Πατριάρχης μέρες του Πάσχα – “να καταφιλήσω το έδαφος της πατρώας γης”, όπως έγραφε ο μεγάλος συμπατριώτης μας Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός. Ήλθα και χάρηκα τις κατανυκτικές Ακολουθίες στις ταπεινές Εκκλησίες μας, χάρηκα την επικοινωνία μου με σας τους αγαπητούς συμπατριώτες μας, διάβασα μέσα στο βιβλίο της δημιουργίας, της ανοιξιάτικης φύσης, τα έργα και τα μεγαλεία του Θεού, ανανέωσα μαζί σας την ελπίδα για το αύριο της Ίμβρου μας και δοξάζω για όλα αυτά τον Θεό των πατέρων μας – αυτόν που απόψε προσκυνούμε νεκρό για να τον δούμε στη συνέχεια θριαμβευτικά να αναστήνεται τριήμερος», σημείωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης ο οποίος, στη συνέχεια, μίλησε για την πικρία του θανάτου που η ανθρωπότητα γεύτηκε πολλές φορές ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα των μεγάλων πολέμων. «Εν τούτοις, ο άνθρωπος όλων των εποχών, όλων των φυλών, όλων των ηλικιών, απορρίπτει τον θάνατο με όλη του την ύπαρξη».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπενθύμισε τους λόγους ενός συγχρόνου Ιεράρχη, που είχε πει «όταν έχουμε το νικητή του θανάτου και της φθοράς Αναστάντα Κύριο στην καρδιά μας, δεν φοβούμεθα τίποτα. Το μυστικό μας είναι να Τον έχουμε και να τον κρατάμε στην καρδιά μας. Εκείνος για εμάς ήλθε. Αρκεί εμείς να του προσφέρουμε την πίστη μας και την αφοσίωσή μας».
Και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έκλεισε την ομιλία του διαβάζοντας τους στοίχους του ποιήματος του Κωστή Παλαμά, «Το Τραγούδι του Σταυρού», που συνήθιζε να διαβάζει όταν ήταν μαθητής.
«Το Τραγούδι του Σταυρού»
«Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε
στο μαύρο το κορμί μου απάνου•
άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα
κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου.
Οι καταφρονεμένοι μ' αγκαλιάσανε
και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου•
οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν
γονάτισα στον ήσκιο μου τους δυνατούς του κόσμου.
Τον κόσμο αν εμαρμάρωσα, τον κόσμο τον ανάστησα,
στά πόδια μου άγγελοι οι Καιροί, γύρω μου σκλάβες οι Ώρες.
Δείχνω μια μυστική Χαναάν στα γαλανά υπερκόσμια•
μα εδώ πατρίδες πάναγνες είσαστ' εσείς, τρεις Χώρες!
Ω πρώτη εσύ, Ιερουσαλήμ! του βασιλιά προφήτη σου
μικρή είν' η άρπα για να ειπή τη νέα μεγαλωσύνη.
Του Σολομώντα σου ο ναός μ' αντίκρυσε, και ράγισε•
καινούργια δόξα ντύθηκαν της Ιουδαίας οι κρίνοι.
Κ' ύστερα υψώθηκα σ' εσένα, ω Πόλη, εφτάλοφο όραμα,
κ' έγινα φως των ουρανών, το θάμα του Ιορδάνη,
τους Κωνσταντίνους φώτισα και τους Ηράκλειους δόξασα,
και τρικυμίες δεν έσβησαν εμέ, μηδέ Σουλτάνοι.
Και ύστερα, ταξιδευτής, ήρθα σ' εσένα, ασύγκριτη,
Αθήνα, των ωραίων πηγή, των εθνικών κορώνα,
τον άγνωστο έφερα Θεό, και, απόκοτος, αψήφησα
την πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τον Παρθενώνα.
Και γνώρισα τους ιλαρούς θεούς και στεφανώθηκα
την αγριλιά της Αττικής, τη δάφνη απ' την Ελλάδα,
και ω λόγος πρωταγροίκητος! του Γολγοθά το σύγνεφο
πήρε την άσπρη ομηρική του Ολύμπου λαμπεράδα.
Τα είδωλα τ' αφρόντιστα και τα πασίχαρα έφυγαν,
αλλ' ούτε πια μεθάει τη γη το ασκητικό μεθύσι,
ας λάμπη η μυστική χαρά στα γαλανά υπερκόσμια•
ειν' εδώ κάπου μια ζωή, και είν' άξια για να ζήσει.
Με τα κλαδιά της φοινικιάς νέα ωσαννά λαχτάρισα
σ' εσένα, ω Γη Πανάγια και ω πρώτη μου πατρίδα.
Σ' εσέ γυρνώ, Ιερουσαλήμ, κ' ένα τραγούδι φέρνω σου•
Είναι πλασμένο από ψυχή και από φωνή Ελληνίδα!»
_____________
Διαβάστε περισσότερες εκκλησιαστικές ειδήσεις στο Amen.gr
